Na Twitchu pojawił się siedmiominutowy pokaz rozgrywki z rozszerzenia do Pillars of Eternity. Przy okazji Josh Sawyer podzielił się nowymi informacjami, a Kickstarter karcianki PoE ujawnił tożsamość towarzyszy.

Według Josha Sawyera obie części rozszerzenia powinny zostać ukończone w ciągu 6 miesięcy (niewykluczone więc, że pierwsza część pojawi się wcześniej). Przygodę rozpoczniemy w oblężonej przez ogrów wiosce Stalwart, a dodatek nie będzie miał postaci mega-lochu.

Pokaz rozgrywki na Twitchu (od 5 h 33 min)

Jak można było podejrzewać, Biała Marchia inspirowana jest serią Icewind Dale. Spotkamy na swej drodze kilka zimowych wariantów znanych już monstrów, jak również nowych przeciwników. Rozszerzenie ma oferować opcjonalne skalowanie poziomu (w trakcie rozgrywki zostaniemy „zapytani”, czy chcemy, aby potyczki były skalowane do naszego poziomu, co może być dobrym wyjściem, jeśli rozpoczniemy dodatek na wczesnym etapie gry).

Obsidian wdroży też bardzo ograniczoną formę wieloklasowości. Będziemy mogli nauczyć się słabszych wersji umiejętności innych klas.

Dodatkowo Kickstarter kampanii gry karcianej Pillars of Eternity ujawnił tożsamość dwojga nowych towarzyszy. Są nimi mnichZahua (wyglądający dokładnie jak wycięty z podstawki Forton) oraz The Devil of Caroc (Diablica z Caroc), łotrzyk, konstrukt. Wkrótce poznamy kartę jeszcze jednego bohatera (może będzie to kolejny towarzysz ‒ barbarzyńca ‒ czekający na nas w drugiej części).

Dziennikarze powracający z targów E3 podzielili się pierwszymi wrażeniami z Białej Marchii, a Obsidian Entertainment udostępnił cztery nowe zrzuty ekranu z dodatku.

Ponadto poznaliśmy kolejne szczegóły ‒ do znanej nam już listy zmian (drużynowa AI, wieloklasowość, dwójka nowych towarzyszy) dopisać możemy również indywidualne skradanie (w podstawowej wersji wykrycie jednego towarzysza przenosiło się na całą drużynę). Próg poziomu, o którym była mowa w poprzednim newsie został zwiększony do 14 (podstawka pozwala nam osiągnąć maksymalnie 12 poziom bohatera).

W dodatku pojawią się również bronie typu „Soulbound” (przypisane do duszy/bohatera lub klasy), których statystyki będą zwiększać się wraz z upływem czasu. Oficjalna data premiery pierwszej części określana jest jako „już wkrótce”. 

Dla przypomnienia, Biała Marchia to łańcuch górski położony na północny wschód od Eír Glanfath. Obszar ten starały się swego czasu skolonizować krasnoludy z Wielkiego Imperium Vailii. Obecnie większość założonych przez nich osiedli znajduje się w stanie ruiny, m. in. Arsenał Durgana, który zwiedzimy w dodatku. 

Arsenał Durgana [ang. Durgan’s Battery]

Krasnoludzka (głównie) zbrojownia położona wysoko w górach Białej Marchii. Niegdyś przechowywano w niej wiele maszyn oblężniczych, jednak od ponad stu lat znajduje się w ruinie. Wraz z upadkiem Arsenału przepadła receptura na wytwarzanie stopu zwanego stalą Durgana.

Poniżej znajdziecie kilka atrakcyjnych zrzutów ekranów. Dodatkowo dziennikarze Polygonu, Saving Content i MMORPG.com opisali swoje pierwsze wrażenia z prezentacji E3 (artykuły w języku angielskim).

Jak co roku przy tej okazji, dziękujemy wszystkim czytelnikom – tym przelotnym i tym, którzy zostają u nas na dłużej. Stuknęło nam 8 lat.

Czas płynie szybko, od kameralnego zakątka poświęconego Planescape: Torment rozwinęliśmy się w portal hobbystyczny traktujący o grach, o twórcach i o światach, które nas pasjonują.

Ten rok był w wielu przypadkach przełomowy. Doczekaliśmy się w końcu premiery Pillars of Eternity, mieliśmy okazję porozmawiać z George’em Zietsem, opublikować dwa rozdziały Fire and Dust (trzeci jest już w drodze), rozbudować nasze działy Torment: Tides of Numenera, podzielić się z wami kilkoma muzycznymi artykułami i odświeżyć nasz wizerunek. A jeśli o niego chodzi...

...co by tradycji stało się zadość, przypominamy jak nasz Wortal wyglądał lata temu, za czasów jego pierwszej odsłony w 2007 roku. Nostalgia, nostalgia.

Jak wiecie, kilka dobrych dni temu dorobiliśmy się również oficjalnej ilustracji, a Grimuar nie jest już tylko słowem na papierze. Te piękne grafiki są dziełem Michaela Malkina. Obraz przedstawia Równinę Nieskończonych Portali i pozostawiony na skalnym piedestale Grimuar nieznanego Sferowca.

Po ośmiu latach nie mamy dość i nie wywieszamy plakiety z napisem „nieczynne”. Czeka nas wkrótce premiera Torment: Tides of Numenera, duchowego spadkobiercy naszego głównego działu. Liczymy, że inXile udźwignie ciężar produkcji, a my w końcu będziemy mogli zagłębić się w świat cudów i dziwów, surrealistycznych koncepcji, podważających rzeczywistość filozofii, wspaniałych, wielowymiarowych bohaterów i niespotykanej przygody.

Szczerze dziękujemy wszystkim czytelnikom, współpracownikom, wszystkim, którzy budowali ten Wortal przez lata. Mamy nadzieję, że w tej pasji będziemy realizować się jak najdłużej i szara codzienność nie przesłoni fantastycznych historii, które tak lubimy przekazywać.

Redakcja Wortalu

Prezentujemy tłumaczenie fragmentu kolejnej opowieści z cyklu From the Depths opublikowanego w 41. aktualizacji Torment: Tides of Numenera. Całość noweli została udostępniona donatorom, których zamówienie spełniło określone wymagania.

Źródło: Zaktualizowaliśmy nasz dziennik, wydanie 41

Wydaliśmy drugą nowelę z cyklu From the Depths. Seria ta jest tworzona przez twórców TToN, a same nowele ilustrują poszczególne Nurty. Przeczytanie ich nie wpłynie na późniejszą grę, ale z pewnością pomoże lepiej zrozumieć założenia settingu, podobnie jak naszemu zespołowi umożliwiło zgłębienie natury Nurtów.

Jeżeli Wasze zamówienie obejmowało Kompilację cyfrowych noweli lub zakup dodatku o wartości 15 dolarów, możecie już teraz uzyskać dostęp do noweli o Nurcie Indygo. Plik jest dostępny w typowych formatach e-booków (epub, mobi, azw3, pdf) i wolny od zabezpieczeń DRM.

Pod koniec ubiegłego roku wydaliśmy nowelę o Złotym Nurcie. (Przetłumaczony fragment również pojawił sięna naszej stronie– przyp. red.) Autorem kolejnej z nich jest redaktor Tormenta i weteran settingu Planescape, Ray Vallese, który współtworzy z częścią z Was autorskich NPC i opisy przedmiotów. Nowela opowiada historię Tucka zamieszkującego Nowe Iqa położone w okolicy Oazy M’ra Jolios. Gdy tę odosobnioną wioskę dotyka katastrofa, Tuck wraz ze swoim przyjacielem Bajim wyrusza ocalałym na pomoc. Baji zawsze udzielał Tuckowi nieocenionych rad. Nawet jeśli jest tylko głosem w jego głowie.

Fragment noweli (oryginał dostępny jest wyłącznie w wersji angielskiej):

Kapłan podszedł do Palene’a, zachowując pewien dystans.

– Czcigodny M’sem, nie oczekujemy, że twoi ludzie oddadzą nam żywność zupełnie za darmo. Możemy ubić interes. Rozejrzyj się. Posiadam niemałe umiejętności w operowaniu numenerą – tak chyba zwiecie pozostałości po starożytnych. Zawrzyjmy porozumienie, które pomoże obu naszym wioskom. Potwory, które nas zaatakowały, mogą przyjść i po was. Być może mutanci M’ra Jolios także rozpoczną swój marsz. Taki sojusz…

– A tak, potwory – przerwał znudzony Palene. – Jak rozumiem, na ten twój mały obóz napadł rój czelków. Cóż za szokujący zwrot wydarzeń. Naprawdę powinieneś bardziej zważać na to, kto pojawia się na twoim progu. To okropna rzecz nie czuć się bezpiecznie we własnym domu. Nikt nie będzie cię winić, jeśli zawrócisz tam, skąd przyszedłeś.

Nigdy wcześniej nie słyszałem wyrażenia „rój czelków”. Spojrzenie Eltrii wyrażało podobne zdumienie.

Teraz wtrącił się kapłan.

– Jak już mówiłem, sojusz między ludźmi wzmocniłby dolinę i pomógł nam wszystkim. Nawet tak rozproszeni możemy ze sobą współpracować. To, co proponuję…

– …z pewnością mnie nie zainteresuje – uprzedził go Palene. Obszedł dookoła stół i podniósł z podwyższenia zardzewiały metalowy sześcian. Kostka została przecięta niemal dokładnie na pół, odsłaniając dziesiątki iskrzących się włókien. Obracał ją w palcach, śmiejąc się pod nosem. 

– Możemy ubić interes – powiedziałem. – Musi być coś, czego pragnie Warale.

Jego jasnobrązowe oczy uśmiechnęły się do mnie znad policzków usianych niebieskimi plamami.

– Ależ tak: waszej nieobecności. Sam fakt, że jesteście ludźmi, nie upoważnia was do przebywania na naszym terenie. Dolina należała do nas jeszcze zanim się tu zjawiliście. I nadal będzie nasza, gdy znikniecie, a my uprzątniemy wasze kości.

– Jesteśmy silniejsi niż ci się wydaje – rzekła Eltria.

– Czyżbym cię uraził? – Palene zmarszczył brwi w groteskowym grymasie. – Zachowanie niegodne gościa. Ale jakże nużące jest negocjowanie z dziećmi. – Podszedł do okna, zastukał w staloszkło krawędzią kostki, a następnie skierował wzrok na wioskę. – Znamy to miejsce. Znajduje się najbliżej M’ra Jolios. Idę o zakład, że widzicie stąd kopułę. Bardziej prawdopodobne jest więc to, że mutanci zadowolą się wami i oczyszczą tę dolinę ze szkodników. Musimy zrobić to, co będzie najlepsze dla nas wszystkich; z pewnością to rozumiecie.

– To akurat jest kwestią interpretacji.

Zbliżyłem się do Palene’a i uniosłem głowę, starając się wywołać możliwie groźne wrażenie.

– Odpowiadasz groźbą na propozycję sojuszu? To ogromna zniewaga. Domagam się przeprosin.

Palene zaśmiał się w odpowiedzi.

– Co zrobisz, jeśli odmówię? Pobijesz mnie?

Zacisnąłem opuszczone dłonie w pięści. Oboje wiedzieliśmy, że moja groźba nie miała pokrycia.

– Dobrze być wysokim – stwierdził, porównując nasz wzrost. – Chciałbym, żeby rodzina mogła mnie teraz widzieć. Zostałbym na dłużej, ale nasze więzi osłabły i mój czas się kończy. Oszczędziliśmy tego żałosnego gońca, żebym mógł przekazać odpowiedź osobiście. Niestety wygląda na to, że nie potraficie wychwycić aluzji, więc powiem otwarcie: to koniec rozmów. Następnego gońca wysłanego do Warale wykorzystamy do lepszych celów. A ty – rzucił sześcian Eltrii – wcale nie umniejszasz swoich umiejętności druciarza. Rzeczywiście masz niewiele doświadczenia z numenerą.

Chłodny uśmiech Palene’a zamarł mu na ustach. Przewrócił oczami, padając na ziemię jak szmaciana lalka. Rzuciłem się, by ochronić jego głowę przed uderzeniem o podłogę, a następnie ułożyłem go w bezpiecznej pozycji. Dajcie bogowie, ocknie się w przeciągu godziny.

W ostatniej aktualizacji Pillars of Eternity poznaliśmy kolejne, tym razem bardziej szczegółowe informacje o Diablicy z Caroc i nadgorliwym mnichu z zakonu Nalpazca.

Informacja, na którą najpewniej czekają wszyscy posiadacze PoE, niekoniecznie zainteresowani dodatkiem ‒ Justin Britch oznajmił, że zmiany w mechanice wprowadzone w pierwszej części dodatku trafią również do posiadaczy podstawki (innymi słowy, sztuczna inteligencja i różnej maści usprawnienia zgodnie z logiką będą zawarte w aktualizacji dla posiadaczy podstawowej wersji PoE). 

Listę ważniejszych zmian w skrócie przedstawia poniższy filmik, o większości już was wcześniej informowaliśmy.

Towarzysze w Białej Marchii zostali napisani przez znany już skład, Zahua jest projektem Erica Fenstemakera (odpowiedzialnego za Edéra), a Diablica z Caroc wychodzi spod pióra Carrie Patel (Sagani, Aloth).

Zahua 

Zahua pochodzi z rolniczego ludu zwanego Tacan, który zamieszkuje północne terytoria Równiny Ixamitl (w kampanii Kickstarter pierwotnie nazwano go Fortonem, ale imię zostało zmienione, aby lepiej odzwierciedlało region pochodzenia bohatera). Należy do Nalpazca, rygorystycznego zakonu mnichów-wojowników stanowiącego o sile tacańskiej armii.

Nalpazca rozróżniają świat materialny od wyimaginowanego świata wyobrażeń, uczuć i fałszywych struktur, oceniając ten drugi jako ograniczającą siłę, która stoi na drodze ludzkiej transcendencji. Aby pozostać w wiecznej świadomości tego, co jest rzeczywiste, stosują się rygorystycznych praktyk. Znani z publicznego wykazywania naprawdę dziwacznego, aspołecznego zachowania, spożywają halucynogenne używki, zadając sobie jednocześnie wielki ból i tłumacząc to potrzebą „czystego widzenia”. Plotki mówią nawet o rytualnym kanibalizmie, którego dopuszczają się, by pogodzić się z własną śmiertelnością. Choć te pogłoski to najpewniej tylko przesądy.

Zahua jest najgorliwszym żyjącym wyznawcą wiary Nalpazca – w momencie spotkania z protagonistą nie przestaje dążyć do swych ideałów, które – jak wierzy – uczynią z niego niezwyciężonego bojownika. Przede wszystkim wierzy, że cierpienie jest ścieżką do oświecenia, a każdy cal jego ciała jest pokryty bliznami – w większości własnoręcznej roboty. Choć wielu może uznać to za ponury lub depresyjny punkt widzenia, oczami mnicha cierpienie jest czymś pięknym, co powinno być czczone i podziwiane.

Protagonista pozna Zahuę w pierwszej części dodatku, a punkt kulminacyjny jego historii nastąpi w części drugiej.

Diablica z Caroc [The Devil of Caroc]

Diablica z Caroc jest golemem z brązu zamieszkanym przez duszę skazanej morderczyni. Jest bezwzględna i bezlitosna, ale coś w postaci protagonisty przyciąga jej uwagę, kiedy po raz pierwszy się spotykają.
 
Diablica była niegdyś traperką w Zimowej Jutrzence [ang. Cold Morn], wiosce słynącej z roli, jaką odegrała w Wojnie Świętego. Kiedy wraz ze swoimi pobratymcami przepuściła wojsko Readceras, osada stała się symbolem zdrady i tchorzóstwa w całym Jelenioborzu. Czystki, które ogarnęły kraj, rozpoczęły się w Zimowej Jutrzence, a wszyscy, których znała, zginęli kiedy rozwścieczony tłum spalił wioskę w pył. Diablica przetrwała i żądała zemsty na tych, którzy zostawili jej dom w płomieniach.

Jest prostolinijna, ale pod płaszczem surowych manier skrywa spryt i cyniczne poczucie humoru.

(Luźne spostrzeżenie: Diablica z Caroc wydaje się postacią podobną w koncepcji do Vhailora, duszą z pamięcią przeszłości zamkniętą w metalu ‒ przyp. redakcja)
 

Płyty DVD z kampanii Kickstarter

Jeśli zamawialiście fizyczne nośniki w kampanii Kickstarter, Paradox Interactive wysłał już je na wskazane przez was adresy. Jeśli nie otrzymaliście ani płyty DVD, ani potwierdzenia e-mail, że przesyłka jest w drodze, koniecznie napiszcie na support@obsidian.net.

W przypadku problemów z komunikacją w języku angielskim, służymy pomocą (redakcja@grimuar.pl).

To pierwsza aktualizacja Grimuaru w całości poświęcona modelowaniu interaktywnej podłogi. W bardzo technicznym opisie Nathana Fabiana poznamy innowacyjny system ruszających się płaszczyzn.

Źródło: Torment: Tides of Numenera – Aktualizacja #41

Z tej strony Nathan Fabian. Na co dzień pracuję dla laboratorium Departamentu Energii, składając obrazki z miliardów elementów skończonych. Po godzinach param się projektowaniem gier, między innymi jako konsultant swojej firmy Longshot Studios. Jestem jednym z donatorów Tormenta, a z jego twórcami współpracuję na pół etatu już niemal od roku. Pracuję głównie nad systemem animacji, teraz jednak chciałbym poruszyć temat innego wyzwania, jakiego się podjąłem. Będzie nieco technicznie, ale z pewnością spodoba Wam się końcowy efekt mojej pracy.

Wyobraźcie sobie słup, taki najzwyczajniejszy w świecie. Chodzi mi właściwie o jego model komputerowy, składający się z kilkudziesięciu polygonów (dość typowe dla słupa). Waszym zadaniem jest teraz jego pomnożenie – stworzenie ze 100x100 słupów dynamicznej podłogi, której każdy fragment może się przemieszczać w górę i w dół, zmieniając tym samym jej kształt. Pojedynczy słup musi przekształcić się w megastrukturę składającą się z 10 000 słupów.

„Żaden problem”, możecie powiedzieć. „Mamy wystarczającą moc i kod!” Tworzycie zatem pętlę, budujecie 10 000 słupów i… Wasza karta graficzna staje w płomieniach (nie dosłownie). Nie tego zaklęcia szukaliśmy.

Nowoczesne karty graficzne mają niesamowitą moc i mogą renderować setki milionów trójkątów na sekundę. Dla kogoś, kto wychował się na książkach i artykułach Michaela Abrasha, to wręcz nierozróżnialne od magii. Za moich czasów rozdzielczość 320x240 była sporym osiągnięciem („Patrzcie! Kwadratowe piksele!”).

Co poszło nie tak przy rzucaniu zaklęcia? Co nie spodobało się diabelskiej skrzynce?

Draw calls.

Pojęcia draw calls używa się do opisania poleceń przesyłanych karcie graficznej przez procesor. Komunikacja obu układów scalonych w obrębie płyty głównej przypomina nawoływanie się w pomieszczeniu, w którym panuje hałas; przekazanie wiadomości wymaga powtórzeń i czasu. Z początku poleciliśmy wykonanie 10 000 draw calli. To o jakieś 9999 za dużo, jeżeli chcemy wyrenderować tylko jedną strukturę. Musimy poszukać lepszej metody.

Na szczęście istnieje rozwiązanie tego problemu – instancjonowanie. Nie można co prawda  wykorzystać tej metody bez odpowiedniej konfiguracji na systemach, które wspierają tylko Shader Model 3 (starsze wersje Windowsa, OSX i Linuxa). Dobra wiadomość jest taka, że Unity – silnik, na którym pracujemy – posiada przydatny w tym zakresie wsadowy system przetwarzania, zarówno statyczny, jak i dynamiczny. Tworzy on z niewielkich obiektów składających się z polygonów większą całość. Niestety jednak nie sprawdzi się to w tym konkretnym przypadku.

Co ważniejsze, nie byłoby dobrze polegać na takim kodzie. Na warsztatach pisarskich otrzymasz radę: „Pisz o tym, o czym wiesz”; podobnie jest w programowaniu. Powinno się zawrzeć w kodzie to, co już się wie, a resztę wywnioskować z algorytmów. W tym przypadku chcemy konkretnej rzeczy: podłogi złożonej z 100x100 słupów. Grupując obiekty w ten sposób, zredukujemy liczbę przesyłanych poleceń. Ponieważ silnik Unity ogranicza liczbę wierzchołków siatki do 64 000, podzielimy ją na kilka mniejszych sekcji.

To już wszystko… no, prawie.

Nasza podłoga jeszcze nie może się poruszać w górę i w dół. Teoretycznie można by ponawiać proces przetwarzania za każdym razem, gdy porusza się jeden ze słupów. To jednak znacznie spowolniłoby animację, a my chcemy przecież, by miała ona miejsce w każdej klatce.

Szybka wymiana zdań z zespołem od efektów specjalnych: „Chcemy anim…” „Tak.” „Dobra.”

Jak się okazuje, możemy przemieszczać wierzchołki, nie wykraczając poza funkcje Shader Model 3. Musimy tylko trochę wspomóc się teksturą. Wartości kolorów pikseli na kanale czerwonym zdefiniują wysokość (w zakresie od 0 do 255, gdzie 0 oznacza najniższą pozycję, kolor czarny, a 255 – najwyższą, kolor jaskrawoczerwony), która reprezentuje każdy zakres wysokości z dyskretyzacją do 256 progów. A tak wygląda to w shaderze wierzchołków:

float4 lkup = float4((v.texcoord1.xy + _DisplacementOffset.xy) * _DisplacementScale.xy, 0.0f, 0.0f);

float4 dispV = tex2Dlod (_DisplacementTex, lkup);

float dis = (dispV.x + dispV.y/256 + dispV.z/65536) * _VerticalScale + _VerticalOffset;

Dzięki wykorzystaniu dodatkowych kanałów koloru (poza czerwonym) i przemnożeniu wartości przemieszczenia na procesorze (a następnie podzieleniu przez tę samą wartość na karcie graficznej) możemy uzyskać znacznie większą precyzję, przewyższającą 256 poziomów dyskretyzacji. Przy użyciu czerwonego, zielonego i niebieskiego kanału otrzymamy nawet 256^3 wartości. Jeśli dołączymy do tego kanał alfa, możemy uzyskać nawet 256^4 wartości, ale prawdopodobnie nie będziemy potrzebowali ich aż tak wielu. Zawsze możemy zarezerwować czwarty kanał na potencjalne dodatkowe informacje.

Do animacji podłogi będziemy tylko potrzebowali zmienić teksturę lub pozmieniać wartości kolorów pikseli składających się na tę teksturę. Wiąże się to z dodatkowym draw callem, ale na szczęście tylko jednym – nie dziesięcioma tysiącami, tak jak na początku.

Teraz to już wszystko… prawie.

Musimy jeszcze dopasować światło shadera do reszty naszego fantastycznego potoku graficznego. Choć nie jest to szczególnie skomplikowane, wymaga zduplikowania kodu światła w nowym shaderze. Dzięki temu słupy mogą zostać poprawnie umieszczone zanim nastąpią obliczenia odpowiadające za oświetlenie.

Kiedy już uporządkujemy to wszystko, otrzymamy wyrenderowaną dynamicznie poruszającą się podłogę.

Na Kickstarterze pojawił się kolejny karciany projekt (zapewne poniekąd inspirowany sukcesem Pillars of Eternity) poświęcony tym razem postnuklearnej wizji świata Briana Fargo.

Lords of the Eastern Reach, gra karciana w uniwersum Pillars of Eternity, została dopiero co sfinansowana (projekt uzyskał w sumie ponad 200 tysięcy dolarów), a za rogiem zbierane są fundusze na niecodzienne karty na bazie postnuklearnej produkcji Wasteland 2, inspirowane całkiem niebanalnym stylem wizualnym.

Choć do kart Pillars of Eternity miałem osobiście zarzuty natury estetycznej, karty Wasteland 2 prezentują się naprawdę znakomicie. Jeśli chcecie się w nie zaopatrzyć lub po prostu ciekawi was projekt, zajrzyjcie pod ten adres (Kickstarter kampanii). Talię kart można uzyskać od 12 dolarów wzwyż.  

Timelapse z projektowania karty

W tłumaczeniu aktualizacji Colina McComba poznamy Dolinę Poległych Bohaterów [ang. Valley of Dead Heroes], jedną z kluczowych lokacji Torment: Tides of Numenera, będącą domem dla frakcji Wspominających. 

Z Doliną wiąże się bogata historia wielu setek cywilizacji. W grze lokacja będzie również miejscem podziękowania dla donatorów projektu (wskazani darczyńcy umieszczą tutaj swoje epitafium i imię). 

Dolina Poległych Bohaterów

Około pięćdziesięciu kilometrów na północny wschód od Klifów Sagusa i ich przyczajonego pasożyta, Wykwitu, para górskich pasm naznacza początek osobliwych Verxuliańskich Pustkowi. Pomiędzy dwoma równoległymi łańcuchami szczytów spoczywa wąski, suchy przesmyk ‒ świadectwo historii milionów lat, o długości zaledwie 150 kilometrów.

Dolina, wbrew swej antyczności, tkwi zamrożona w czasie. Nieurodzajna ziemia i skalne mury są jałowe, wiecznie pozbawione fauny i flory. Gromkie burze zbaczają z drogi, nie pozostawiając nawet kropli wilgoci. Chmury rozstępują się, jak gdyby rozbite przez niewidzialną barierę. Nawet szalejące nanitowe plagi zwane Żelaznym Wiatrem omijają dolinę szerokim łukiem. Nic tu nie rośnie, a małe strumienie potykające się o strome zbocza gór szybko zwalniają, zamieniając się w strużki, a następnie zupełnie przepadając w otchłani. Żaden zwierz się tu nie osiedla, nawet taki, który zabłądził, nie zostaje tu na dłużej niż kilka dni. Przemierzający dolinę ludzie, mutanci i przedstawiciele obcych ras nie tracą czasu i starają się jak najszybciej ją opuścić, może nie licząc tych, którzy przedłużają swe wizyty, i nielicznych osiedleńców (związanych głównie z frakcją Wspominających [ang. Memorialists]), najwyraźniej odpornych na działania destrukcyjnych efektów doliny. Kilka alkalicznych fontann wypuszcza strumienie wód z nieznanych podziemnych zbiorników, zapewniając ledwie nadające się do picia i wysoce halucynogenne pożywienie.

Jedna rzecz staje się niezwykle jasna: jakaś starożytna cywilizacja doszczętnie pozbawiła dolinę płodności, do najmniejszego mikrobu. Być może doszło do sterylizacji z jakiegoś górnolotnego powodu ‒ stworzenia pola ćwiczebnego dla wojska, próby manipulowania warunkami środowiska, eksterminacji śmiertelnej i zaraźliwej choroby ‒ nikt tak naprawdę nie jest w stanie powiedzieć, co i z jakiego powodu stało się z doliną, wiadomo jedynie, że wśród jej granic nie zakwitnie już żadne życie.

Prawdą okazać się może, że cywilizacje oczyściły dolinę, by upewnić się, że zmarli miast ulec rozkładowi, ulegną zaledwie odwodnieniu. Teren służył jako cmentarzysko dla wielu zaginionych cywilizacji i nawet najmądrzejsi Kapłani Eonów nie są w stanie powiedzieć, jak wiele pokoleń i ras pogrzebało tu swych zmarłych. Co zaskakujące, wiele wskazuje na to, że żaden człowiek nie wykopał tu nigdy grobu ani nie wyrzeźbił żadnej trumny w ścianach klifu, choć wiele posągów, obelisków, monumentów, pustych grobowców i świątyń przeszłych cywilizacji ścieli ścieżki doliny rozległymi arteriami i koślawymi alejami. Łowcy skarbów i ci, którzy przeczesują miejsca pamięci w poszukiwaniu wiedzy zmarłych cywilizacji, trafiają na liczne przeszkody. Nawet wiatr nie znajduje tu odpoczynku; ledwo wyczuwalnie szepcze wśród doliny lub wyje w świątyniach, niosąc lament.

Niektóre ze świątyń zbudowane zostały dłońmi obcych ras, a nawet najbardziej wytrzymałe tworzywa wielu starożytnych miejsc pamięci uległy erozji, w efekcie czego niektóre inskrypcje i antyczne języki zniknęły z powierzchni tego świata. Niektóre z nich są jednak całkiem świeże, nawet jak na Dziewiąty Świat, co tylko dowodzi wciąż kultywowanej tradycji grzebania tu zmarłych.

Piorunujące bogactwo zabytkowych budowli ściągnęło ludzi, którzy uczynili to miejsce swoim domem (choć sami targają własne jedzenie i żyją oszczędnie, dzięki datkom, a także rolnictwu poza doliną). Osoby te, jak również ich rodziny, badają zmarłych i wspominają tych, którzy już odeszli. 

Pokolenia im podobnych uczyniły znajomość historii upamiętnionych w Dolinie zawodem. Niektórzy opłacani są przez majętnych, inni z przekonaniem wznoszą chwalebne modły dla zmarłych, a jeszcze inni są prawdziwymi historykami, którzy nie mogą pozwolić, by największe ludzkie osiągnięcie Dziewiątego Świata zakryła zasłona ciemności. Przekazują więc wiedzę dalej, ludziom przybywającym tu, by oddać hołd zmarłym, podróżnym i turystom odwiedzającym jedno z największych mauzoleów świata. Statki powietrzne z Klifów Sagusa przylatują tu, przewożąc ciekawskich, transportując zmarłych lub umierających na ich ostateczne miejsce spoczynku. 

Przez ostatnie pokolenia spadła popularność praktyki pochówku w Dolinie Poległych Bohaterów, podobnie rzecz jasna stało się ze statusem atrakcyjności Doliny, skoro to głównie najmajętniejsi mogą pozwolić sobie na koszty pochówku: transport, opłacenie dziesięciny historykom, żałobnikom czy Wspominającym, koszty strawy i wody. Zainteresowanie Doliną spadło więc drastycznie.

Jak wspomnieliśmy wcześniej, wielu zawodowych żałobników pochodzi z frakcji Wspominających, którzy wierzą że Dziewiąty Świat jest zaświatem, a Dolina Poległych Bohaterów jest ‒ w rzeczywistości ‒ grobowcem współcześnie „żyjących” (pokrętna analogia do Grabarzy z settingu Planescape ‒ przyp. Darnath). Frakcja stara się utrzymać pamięć o poległych, nie pozwalając, by jakiekolwiek imię popadło w niepamięć, by jakikolwiek pomnik przepadł w otchłani czasu. Jeśli wszyscy „pamiętaliby o sobie”, znajdując własne miejsce pochówku, wówczas Dziewiąty Świat stałby się rajem, którym powinno być życie w zaświatach. Jeśli jednak zapomnimy, świat stanie w płomieniach piekła. (wielu Wspominających szczególną opieką otacza miejsca pochówku antycznych bohaterów, wierząc, że byli nimi za życia).

Wspominający osiedlają się w Dolinie Poległych Bohaterów i najlepiej jak tylko potrafią dbają o mogiły i grobowce, choć ich niewielka liczebność wciąż maleje. Obawiają się, że grobowce zostaną na trwale opuszczone i zapomniane, a cała nadzieja dla Dziewiątego Świata zostanie ostatecznie utracona.

Ale gdzie podziewają się zmarli? Każdą spośród cywilizacji, które wykorzystywały dolinę do swoich celów, przyciągnęła tu wiedza, tradycja lub przywiązanie do olbrzymiej Nekropolii położonej w rozległych, podziemnych jaskiniach rozciągających się pod całą szerokością Doliny Poległych Bohaterów. To miejsce sztucznie wyrzeźbione w macierzystej skale i zapieczętowane pulsującą energią obcującą poza zmysłami percepcji. Przez milenia (co najmniej) Nekropolia pełniła funkcję magazynu zmarłych. Zakopano tu skarby zaginionych światów, przedmioty nieprzeliczalnej mocy i niewyobrażalnego piękna. Ale by je odnaleźć, śmiałek musi znać tajemnice doliny… zgłębić jej sekrety, uczyć się od Wspominających, pojąć żywot zmarłych i dołączyć do nich w reminiscencji. Bez tej wiedzy, ukryte skarby zabezpieczone morderczymi pułapkami czy śmiertelnymi zagadkami służą tylko gromadzeniu się stosów ciał pod Doliną Poległych Bohaterów.

‒ 
*Valley of Dead Heroes może być tłumaczone również jako Dolina Zmarłych Bohaterów. Przyjmując jednak, że bohaterowie raczej nie umierają we śnie i chcąc oddać poetyckość miejsca, zdecydowaliśmy się wykorzystać słowo „Poległych”.

Zgodnie z wcześniejszymi obietnicami studio Beamdog zapowiedziało pełnoprawne rozszerzenie do Wrót Baldura rozgrywające się między I a II częścią (tzw. interquel).

Jak czytamy na oficjalnej stronie Siege of Dragonspear, dodatek – przeliczony na około 25 godzin rozgrywki –  opowie nieznany dotąd rozdział o pomiocie Bhaala. Do gry potrzebna będzie rozszerzona edycja Wrót Baldura (Baldur’s Gate: Enhanced Edition).

W dalszej części artykułu pojawią się spoilery z pierwszej części gry.

Starzy znajomi, nowe obszary, enigmatyczny antagonista

Chociaż Sarevok został powstrzymany, obywatele Wrót Baldura nie zaznali pokoju. Z północy maszeruje krucjata, zakłócając handel na Wybrzeżu Mieczy. Charyzmatyczna przywódczyni zwana Lśniącą Damą (Shining Lady) prowadzi swoją armię. Historia tajemniczej kobiety owiana jest zasłoną tajemnic. Czy plotki mówią prawdę – jest, jak ty, dzieckiem boga?

Rozszerzenie zabierze nas między innymi do Upadłej Świątyni Bhaala, miejsca kultu niegdyś oddanego Panu Mordu, a dziś opanowanego przez jego wrogów. Odwiedzimy Kanaglym, zaginione w czasie miasto krasnoludów, a także wyruszymy w podróż do ruin zamku Smoczej Włóczni. Dotrzemy również na Most Boareskyr, na którym szalony Cyric zabił Bhaala (krew Pana Mordu wciąż zanieczyszcza tamtejsze wody).

Cechy Siege of Dragonspear

• Nowa historia kontynuująca wydarzenia z Baldur’s Gate;
• Nowe ręcznie malowane lokacje na starym silniku Infinity;
• Przed wyruszeniem w drogę należy zebrać drużynę – oprócz bohaterów z BG: EE (Neera, Rasaad, Dorn), pojawi się czwórka nowych kompanów;
• Usprawniony interfejs IE;
• Funkcjonalny, sprawdzony system wieloosobowy (do 6 graczy) wspierany na wszystkich platformach;
• Tryb przygody – poziom trudności dla niedoświadczonych graczy, w którym nie można zginąć;
• Nowi bohaterowie– kapitan Schael Corwin, łuczniczka Płomiennej Pięści gotowa poświęcić się dla miasta, które kocha; Voghlin, skald z północy, M’Khinn Grubdoubler, goblińska samotnica o niezwykłych szamańskich zdolnościach; Glint Gardnersonson, gnomi kleryk. Przy czym warto dodać, że powrócą również starzy bohaterowie (w zwiastunie wita nas Minsc);
• Możliwy import stanu rozgrywki z BG: EE oraz eksport zapisu do BG2: EE.

Mały update: Wygląda również na to, że Chris Avellone miał niewielki udział w powstawaniu rozszerzenia. Najpewniej jego praca polegała na recenzowaniu zawartości merytorycznej.

Data premiery zostanie wkrótce ogłoszona.

W krótkiej aktualizacji Torment: Tides of Numenera Thomas Beekers przedstawia pierwszą wersję mapy oraz grafikę koncepcyjną „Azylu”. Mamy też wczorajszy stream z zespołem inXile.

Mapa przygody

Chociażmapę Numenery znamy już z wcześniejszych aktualizacji, tym razem Thomas podzielił się z nami fragmentem Dziewiątego Świata, który zwiedzimy w trakcie gry. Niestety, to na razie maksymalna dostępna rozdzielczość.

Za projekt mapy odpowiada kartograf Christopher West.

Stream z inXile Entertainment

W związku z sukcesem kampanii The Bard’s Tale (projekt został sfinansowany na sumę ponad 1,5mln USD) zespół inXile zorganizował wczoraj stream na kanale Quilla. Chociaż nie zobaczyliśmy Tormenta w akcji, George Ziets, Josh Jertberg oraz Jeremy Kompan opowiedzieli o obecnym przebiegu prac. Ponadto zespół zajmujący się Wasteland 2 zaprezentował rozgrywkę z reżyserskiej wersji (Director’s Cut) produkcji.

Bezpośredni link do video (dyskusja na temat Torment: Tides of Numenera rozpoczyna się od ok. 1h)

W ostatniej aktualizacji pojawiła się również kolejna znakomita grafika koncepcyjna autorstwa Chang Yuana.

„Azyl” (Chang Yuan)

Źródło: Pillars of Eternity coming “soon” and “also soon”

Znamy już datę premiery rozszerzenia – Biała Marchia: Część I pojawi się 25 sierpnia 2015. W dniu premiery będzie dostępne w wersji cyfrowej. Na wersję pudełkową prawdopodobnie będziemy musieli poczekać aż do wydania drugiej części rozszerzenia (informacja od działu handlowego Cenegi).

W pierwszej części dodatku, jak wskazuje tytuł, wyruszymy do Białej Marchii [ang. The White March] położonej na wschód od Jelenioborza. Do obszaru, na którym będzie rozgrywać się akcja dodatku, dostaniemy się z naszej Warowni. Między mapami Białej Marchii a lokacjami podstawowymi będzie się można swobodnie przemieszczać, również wraz z napotkanymi w rozszerzeniu towarzyszami (to samo dotyczy przenoszenia znalezionych przedmiotów). Cała sekwencja ma być przy tym zupełnie opcjonalna.

Adam wspomina też o dwóch postaciach, które poznamy bliżej w dodatku. Temat nowych towarzyszy poruszyliśmy już wcześniej w tłumaczeniu 99. aktualizacji:

Zahua pochodzi z rolniczego ludu zwanego Tacan, który zamieszkuje północne terytoria Równiny Ixamitl. Należy do Nalpazca, rygorystycznego zakonu mnichów-wojowników stanowiącego o sile tacańskiej armii. Zahua jest najgorliwszym żyjącym wyznawcą wiary Nalpazca – w momencie spotkania z protagonistą nie przestaje dążyć do swych ideałów, które, jak wierzy, uczynią z niego niezwyciężonego bojownika. Przede wszystkim wierzy, że cierpienie jest ścieżką do oświecenia.

Diablica z Caroc jest golemem z brązu zamieszkanym przez duszę skazanej morderczyni. Jest bezwzględna i bezlitosna, ale coś w postaci protagonisty przyciąga jej uwagę, kiedy po raz pierwszy się spotykają. Diablica była niegdyś traperką w Zimowej Jutrzence [ang. Cold Morn], wiosce słynącej z roli, jaką odegrała w Wojnie Świętego.

Kolejną nowością będą skrypty zachowań towarzyszy– odmienne dla poszczególnych klas – dzięki którym będziemy mogli ukierunkować ich przykładowo na walkę, wzmacnianie lub leczenie drużyny. Po zainstalowaniu rozszerzenia maksymalny poziom postaci zwiększy się z 12. do 14. Twórcy zalecają eksplorację Białej Marchii od 7. poziomu, choć tereny stają się dostępne już wcześniej, około 5. poziomu. Dla graczy poszukujących dodatkowych wyzwań przewidziany jest opcjonalny level scaling.

W rozszerzeniu będziemy mogli wejść w posiadanie starożytnych artefaktów, które przypisane do konkretnej klasy postaci będą awansowały z poziomu na poziom wraz z właścicielem. Każdy kolejny poziom odblokuje nowe właściwości przedmiotów, które znajdą zastosowanie podczas walki. Jednym z takich artefaktów jest Odkupiciel Świętego Ydwena [ang. St. Ydwen’s Redeemer], dwuręczny miecz dostępny dla barbarzyńców, paladynów i wojowników. Przy użyciu tej broni postacie te mogą na przykład rzucić Kolumnę Wiary, czar normalnie przypisany kapłanom. Poszczególne klasy zyskają także nowe talenty i umiejętności.

Znamy już niektóre lokacje szczegółowe. Pierwszym miejscem, które odwiedzimy, będzie wioska Stalwart zaatakowana przez plemię ogrów. Inna znana lokacja to Arsenał Durgana [ang. Durgan’s Battery], krasnoludzka zbrojownia od wieku znajdująca się w ruinie.

Najnowszy pokaz rozgrywki dla IGN Live

Pierwsza część Białej Marchii jest przewidziana na 10 godzin gry.

Uwaga: Mechaniczne usprawnienia rozgrywki, składające się na wersję 2.0 Pillars of Eternity, obejmują zarówno podstawową, jak i rozszerzoną wersję gry. Aktualizacja wprowadzi m. in.: SI drużyny, indywidualny tryb skradania, widok zasięgu czaru i widok zasięgu ataku.

Jeśli jesteście użytkownikami Steam, możecie już zaktualizować swoją wersję Pillars of Eternity do wersji 2.0 (beta). Przedstawiamy instrukcję krok po kroku:

• Wyjdź ze Steam i zaloguj się ponownie.
• Przejdź do listy gier w zakładce Biblioteka.
• Kliknij PPM na Pillars of Eternity i wybierz Właściwości.

• We właściwościach przejdź do zakładki Beta. Wprowadź kod dostępu: BETAPASSWORD, a następnie naciśnij przycisk Sprawdź kod.

• Z listy powyżej („Wybierz betę, w której chcesz brać udział”) wybierz opcję „beta – this is the patch beta branch”. Możesz wrócić do oficjalnej wersji gry, wybierając opcję „BRAK – anulowanie udziału we wszystkich testach beta”.

Po zamknięciu Właściwości Steam powinien rozpocząć aktualizację gry do wersji beta.

Wersja 2.0 będzie dostępna w oficjalnej grze od dnia premiery dodatku Biała Marchia: Część I. 

Aktualizacja wprowadza m. in.: SI drużyny, indywidualny tryb skradania, widok zasięgu czaru i widok zasięgu ataku. Więcej o usprawnieniach związanych z wersją 2.0 przeczytacie w tym artykule.

Źródło: 46. aktualizacja Torment: Tides of Numenera

Fabularny kreator postaci

Z tej strony Adam. Pogadajmy o tworzeniu postaci!

W pierwszym Tormencie kreator postaci był dość nietypowy jak na ówczesne cRPG, zwłaszcza tworzone na podstawie systemu Dungeons & Dragons. Nową grę rozpoczynało się z 9 punktami dla każdego atrybutu, a do tego można było wedle swoich preferencji rozdysponować 21 dodatkowych punktów. I to wszystko. Na starcie nie wybierało się klasy postaci, zdolności, talentów ani charakteru. Wszystko to było albo narzucone z góry (imię, płeć, wygląd), albo kształtowało się w trakcie rozgrywki (klasa, umiejętności, charakter).

W Tides of Numenera idziemy o krok dalej i kładziemy jeszcze większy nacisk na tworzenie postaci w trakcie rozgrywki. Jak na razie bardzo nam się podobają efekty tego zabiegu, ale z kilku przyczyn jest on nieco wymagający.

Po pierwsze w TToN musimy nauczyć gracza więcej niż w PST. To dla nas pewnego rodzaju wyzwanie – ciężko uczyć zasad systemu poprzez dialogi, nie burząc przy tym czwartej ściany (czego bardzo byśmy nie chcieli). O ile wielu graczy przed zetknięciem z Planescape: Torment znało przynajmniej podstawy AD&D, musimy przyjąć, że duża ich część nie zaznajomiła się jeszcze z zasadami Numenery.

Po drugie, w porównaniu do PST, TToN oferuje więcej wyborów na starcie. W obu grach dostępne są trzy klasy postaci, jednak w Tides of Numenera zadecydujemy także o Opisie i Specjalizacji (później rozwinę ten temat).

Zamiast przeprowadzać gracza przez standardowy proces tworzenia postaci krok po kroku, chcemy jak najszybciej wprowadzić go w fabułę. Biorąc pod uwagę motywy przewodnie TToN, uznaliśmy, że kreacja bohatera powinna mieć miejsce w trakcie rozgrywki, jednak nie kosztem opowiadanej historii.

Na początku gry wybiera się tylko płeć postaci. Podobnie jak w PST, imię i wygląd są narzucone z góry, a gracz trafia do naszego świata z 9 punktami dla każdej statystyki (Siły, Szybkości i Intelektu)*.

Na wczesnym etapie fabuły zyskuje się dostęp do kilku wspomnień, a ich eksploracja daje graczowi 6 dodatkowych punktów do statystyk, jednocześnie pokazując, jaki Opis najlepiej pasuje do jego postaci. Wszystko to odbywa się w świecie gry i jest całkowicie zintegrowane z fabułą. Wybór Opisu łączy się z kilkoma nowymi umiejętnościami i pewną modyfikacją statystyk, definiując styl gry. W TToN wybiera się jeden spośród siedemnastu różnych Opisów. To zbyt wiele, by można je było zawrzeć w dialogu, wobec czego gra będzie rejestrować podejmowane decyzje i sposoby rozwiązywania napotkanych problemów. Na podstawie interakcji z otoczeniem (poprzez skryptowane interakcje) gracz otrzyma podzbiór stanowiący część wszystkich siedemnastu Opisów.

Gracz będzie miał możliwość zmiany swojej decyzji, a nawet wyboru Opisu spoza podanego podzbioru. Podjęte wybory będą mieć wpływ na kreację bohatera tylko opcjonalnie – pełny zestaw opisów nadal pozostanie dostępny, ponieważ nie chcemy ograniczać swobody gracza.

Wybór Typu (tj. klasy postaci) oraz Specjalizacji będzie przebiegał podobnie, choć w prostszy sposób. W przeciwieństwie do PST nie można zmienić Typu w dowolnym momencie gry. Wszystkie trzy zostaną przedstawione jednocześnie w unikalnej części umysłu bohatera, stworzonej (prawdopodobnie) przez jego ojca. Typy postaci występujące w Numenerze – Szelma [ang. Jack], Nano i Glewia [ang. Glaive] – nie są bardzo skomplikowane i stosunkowo prosto można prowadzić je przez meandry fabuły. Przed dokonaniem wyboru Typem postaci jest „Porzucony”. Tak jak przy Opisie, wybór będzie można powtórzyć, a także sprawdzić szczegóły poszczególnych Typów.

Glewia, Szelma i Nano– reprezentacja klas postaci z podręcznika Numenery

Na koniec decyduje się o Specjalizacji– umiejętnościach unikalnych dla bohatera. Gra oferuje możliwość zmiany Specjalizacji (za odpowiednią opłatą, nie licząc pierwszej zmiany), na dalszym etapie będzie można także odkryć i odblokować dodatkowe Specjalizacje. Zestaw, z którego wybiera się początkową Specjalizację, zostanie udostępniony mniej więcej w ¼ gry. Zgłębianie Specjalizacji i wybór własnej będzie zintegrowane z rozgrywką – tak jak decyzja dotycząca Opisu i Typu.

Celem tego zabiegu jest połączenie nauki systemu z poznawaniem fabuły. Podobnie jak Nurty (reprezentujące charakter postaci) są kształtowane przez działania gracza, na pewne aspekty mechaniki będzie miał wpływ styl rozgrywki.

* Osoby znające zasady Numenery zauważą pewnie, że początkowe statystyki różnią się od podręcznikowych. Ale nie ma czym się przejmować – po wyborze Typu postaci ich ostateczne wartości będą już takie same.

Postępy prac nad Klifami Sagusa

W innej części aktualizacji Kevin Saunders pisze o postępie prac, które skupiają się teraz na rozwoju jednej z głównych lokacji –  Klifów Sagusa:

Uwaga większości zespołu skoncentrowana jest na Klifach Sagusa. Grafika środowiska jest właśnie na ukończeniu, a my wkrótce przeniesiemy się na pozostałe obszary produkcji. Projekt obszaru to efekt pracy George’a Zietsa (dokumentacja Klifów Sagusa to ponad 200 stron, czyli ok. 120 tysięcy słów).

Oprócz bogactwa zawartości, Klify oferują wysoki poziom reaktywności. To obszar wymagający dużej intensywności pracy ‒ to też dziwaczny i zdumiewający obraz Dziewiątego Świata. Przebyliśmy już pół drogi, implementując elementy narracyjne, ale w związku z wieloma wzajemnymi powiązaniami zawartości obszar nie jest jeszcze kompletny. W ciągu kilku następnych tygodni będziemy już dysponować treścią wystarczającą do iteracji zawartości projektu.

Kevin informuje też, że zespół pracuje nad poszczególnymi elementami interfejsu gry.

Jako że w TToN dialogi stanowią istotę rozgrywki, pierwszym stworzonym przez nas interfejsem – jakiś rok temu – był interfejs konwersacji, który przedstawiliśmy na pierwszym gameplayu.

Drugim z najbardziej priorytetowych interfejsów jest UI Wyzwań. Ponieważ Wyzwania są jednym z bardziej eksperymentalnych aspektów gry, musimy dopracować ich interfejs, zadbać o jego intuicyjność i łatwość w użyciu. 

Pierwsze alfa testy

Na koniec ważna informacja dla donatorów – niedługo rozpoczną się alfa testy Torment: Tides of Numenera:

Wkrótce rozpoczniemy pierwsze alfa testy gry. Akcja tego fragmentu rozgrywki będzie rozgrywać się podczas pierwszej Sceny, w tym początek procesu tworzenia postaci opisanego przez Adama. Skontaktujemy się z donatorami, których zamówienie obejmowało dostęp do alfa testów, i przekażemy im dodatkowe informacje oraz instrukcje.    

Cała sekwencja testowa dotyczy wyłącznie skryptowanych interakcji i mechaniki dialogu, jednocześnie wprowadzając graczy w dość rozbudowany system konwersacji. Oprócz skromnej zawartości wizualnej w tle usłyszymy znajomego kompozytora – Marka Morgana.

Dostęp do wersji Alfa możliwy jest z pozycji strony donatorów, dla osób, które wsparły projekt na konkretną kwotę (w zależności od poziomu nagród). Wystarczy wygenerować i aktywować klucz do platformy Steam.

Warto zaznaczyć, że wszystkie wersje Alfa (obecna to A0) będą poświęcone niewielkim fragmentom rozgrywki, począwszy od dialogów po eksplorację. Celem testów jest sprawdzenie kompatybilności, usunięcie błędów i zgromadzenie feedbacku graczy. Na grywalną i dłuższą wersję Torment: Tides of Numenera będziemy musieli poczekać do wersji beta.

Alfa test zgodnie z informacjami zawartymi w FAQ nie jest objęty umowami NDA. Część sekwencji wprowadzającej jest w języku polskim (można to ustawić w opcjach gry), a za początkowe tłumaczenie odpowiada nasza redakcja (choć, oczywiście, ostateczny obraz tłumaczenia nie będzie od nas zależny).

Uwaga: krótkie streszczenie sekwencji intro

Zaprezentowany fragment rozgrywki to pierwsza scena Torment: Tides of Numenera. Rozpoczyna się ona od długiego upadku, który – dzięki odpowiednim wyborom – zakończy się pomyślnie we wnętrzu tajemniczej budowli o ruchomych podłogach. Poprzez interakcje ze znajdującymi się tam przedmiotami gracz aktywuje wspomnienia bohatera, ustalając przebieg rozgrywającym się w nich wydarzeń wedle własnej intuicji i preferencji. Pod koniec sceny postać stanie naprzeciwko lustra, w którym ujrzy tłum swoich sobowtórów. Zadecyduje wówczas, czy będzie kontynuować ich los, czy też wybierze własną ścieżkę. W ten fabularyzowany sposób gracz określi później poziom statystyk oraz Typ, Opis i Specjalizację postaci Ostatniego Porzuconego.

Zachęcamy was do dzielenia się wrażeniami z alfa testów oraz do zadawania pytań.

Dodatek w cenie około 50 zł dostępny jest już w polskich sklepach, wyłącznie w wersji cyfrowej. Na edycję pudełkową będziemy musieli prawdopodobnie zaczekać do wydania obu części rozszerzenia (druga część pojawi się w czwartym kwartale 2015 roku). Biała Marchia będzie dostępna w języku polskim.

Cena obu części rozszerzenia (tzw. Expansion Pass) waha się w okolicach 80 zł.
Dla przykładu, porównanie cen w sklepie cdp.pl

Zwiastun obszarów 

Na stronach produktowych Białej Marchii pojawiły się również rozbudowane opisy produktu przedstawiające niektóre cechy tytułu (za: cdp.pl):

• Wioska Stalwart: przygoda zaczyna się w Stalwart, osobliwej wiosce rybackiej osadzonej w śnieżnych górach Białej Marchii. To w Stalwart otrzymywać będziemy główne zadania dodatku. Jest ona ulokowana u podstaw starożytnej krasnoludzkiej twierdzy Durgana.
• Nowi towarzysze: Zahua, mnich z Ixamitl, jest jednym z dwóch nowych towarzyszy, których gracz spotka w pierwszej części dodatku. Zahua wierzy, że cierpienie prowadzi do oświecenia – niemal każdy centymetr jego ciała jest pokryty bliznami ran, które często sam sobie zadał. Chociaż niektórzy mogą uznać, że jego podejście do życia jest ponure i depresyjne, z perspektywy Zahuy cierpienie stanowi osobliwy rodzaj piękna, które należy czcić i podziwiać. Dzięki temu jest w stanie docenić sytuacje, które inni uznaliby za przygnębiające.
• Reset: od teraz w tawernach gracz może zresetować poziomy doświadczenia swoich członków drużyny i na nowo przydzielić im punkty umiejętności lub atuty. Dzięki temu gracz zyskuje swobodę eksperymentowania z systemem RPG i może wypróbować nowe opcje, w tym wieloklasowe talenty. Jeśli nie jesteś zadowolony ze swojej postaci, teraz możesz to zmienić.
• Bitwa pod Crägholdt: forteca Crägholdt została zaatakowana przez siły pospólstwa i gracz zostaje wysłany z misją oceny zagrożenia. To zadanie stworzone z myślą o wysokopoziomowej drużynie i doświadczonych graczach. Co więcej, dodatek oferuje nie tylko pokryte śniegiem góry, ale także zróżnicowane środowiska i lokacje do eksploracji.
• Ulepszona SI przeciwników: przeciwnicy i potwory są teraz o wiele sprytniejsi. Nowa SI czyni całą grę bardziej wymagającą – dla przykładu postacie władające magią będą korzystały ze znacznie szerszego wachlarza zaklęć, lepiej reagując na zmieniającą się sytuację na polu bitwy.

Mnich Zahua

Diablica z Caroc

Więcej o dodatku przeczytacie w tym artykule. Zachęcamy również do dzielenia się wrażeniami na naszym forum dyskusyjnym.

Jeśli w trakcie kampanii finansowania społecznościowego uzyskaliście dostęp do alfy, na oficjalnej stronie donatorów możecie pobrać klucz do platformy Steam.

Uwaga: zdradzamy fragmenty wydarzeń z alfa-testu.

Alfa B01 rozpoczyna się bezpośrednio po tworzeniu postaci, chociaż w tym wypadku bohater jest narzucony, a dostęp do karty postaci czy ekwipunku niemożliwy. Krótką (ok. 5-10 minut rozgrywki) przygodę rozpoczynamy w komorze rezonansowej wraz z kapłanem Aligernem i Callistege, tajemniczą kobietą, za którą podążają jej własne lustrzane odbicia. Po krótkiej interakcji z bohaterami naszym celem staje się naprawa kryształu znajdującego się w komnacie.

Do eksploracji mamy dwie niewielkie plansze; alfa kończy się zaraz na drugiej z nich, wraz ze spotkaniem grupy potencjalnych antagonistów ‒ Qorro i trójki jego kompanów.

Video z drugiego alfa-testu

Muzyka tła w drugiej alfie przypomina dość dobrze ścieżki z oryginalnych Falloutów, a styl wizualny lokacji jest co najmniej oryginalny. Dynamiczny bieg (znany chociażby z pierwszego zwiastunu rozgrywki) wymaga przyzwyczajenia.

Oczywiście warto podkreślić, że zarówno lokacje, jak i rozgrywka ulegną poprawie. Alfa test nie ma udźwiękowienia bohaterów, a sama zawartość jest pocięta tak, by nie zawierać znaczących spoilerów.

Przyznam, że dla mnie to tegoroczny must-have i jedna z najciekawszych pozycji z platformy Kickstarter. Przypominam też, że wciąż dostępna jest darmowa wersja demonstracyjna (alfa).

Stasis to izometryczna przygodówka przeznaczona na Windows i OSX. Gra osadzona jest w dalekiej przyszłości, a jej akcja toczy się na wyludnionym statku kosmicznym. Główny bohater – John Maracheck – będzie zmuszony rozwiązać liczne tajemnice i zagadki, by ocalić swoją rodzinę. W trakcie przygody pozna efekty przerażających eksperymentów i nielegalnych badań.

W grze poprowadzisz bohatera za pomocą systemu point&click (wskaż i kliknij). John będzie musiał zbadać otaczające go środowisko, korzystając z różnej maści sprzętu, prowadzić interakcje z maszynerią komputerową i pozostałymi obywatelami statku kosmicznego.

Produkcja stara się ożywić dojrzałe, izometryczne gry przygodowe, łącząc ekscytujący fantastyczno-naukowy horror i wspaniałą grafikę z klasyczną rozgrywką.

Za ścieżkę dźwiękową odpowiedzialny będzie doskonale znany na łamach Wortalu Mark Morgan, kompozytor muzyki do Planescape: Torment, Fallouta i nadchodzących kickstarterowych produkcji: Torment: Tides of Numenera i Wasteland 2.

Zwiastun premierowy

John Maracheck budzi się z kriogenicznego snu na Groomlake, pozornie opuszczonym statku kosmicznym dryfującym poza jurysdykcją Ziemi, na ulegającej zniszczeniu orbicie wokół Neptuna.

Międzynarodowa korporacja Cayne Corporation odgrywała przez dziesięciolecia kluczową rolę w medycznym, technologicznym i naukowym rozwoju ludzkości. Groomlake należy do Cayne Corporation i pełni rolę sekretnej platformy dla przerażających eksperymentów i zakazanych badań naukowych.

John przeżywa okropny ból. Jego żona i córka zaginęły, a czas ucieka – Groomlake pogrąża się w skłębionych niebieskich chmurach metanu…

Zwiastun rozgrywki

W tytuł zaopatrzyć możecie się poprzez platformy cyfrowej dystrybucji:

http://store.steampowered.com/app/380150/
https://www.gog.com/game/stasis

Chris Bischoff świętując premierę Stasis postanowił wrócić na chwilę do korzeni Fallouta i w akcji promocyjnej swojego horroru sci-fi przygotował dla fanów postapokalipsy coś specjalnego – dwa koncepty graficzne klasyki cRPG w starym stylu.

Źródło.

Jakiś czas temu ten sam Chris Bischoff przygotował wizualizację Bioshocka w stylu izometrycznym. Grafikę wciąż możecie podziwiać pod tym linkiem.

Co by było, gdyby dusza Raveli trafiła do naszego świata, na dodatek za lokum przyjmując sobie najniebezpieczniejsze miejsce na Ziemi – przestrzeń snów? Cóż może zmienić naturę człowieka? W swoim fanowskim opowiadaniu Marek J. szuka odpowiedzi na powyższe pytania. Autor określa je też jako wariację na temat losów Raveli po jej śmierci.

Opowiadanie stanowi część dłuższego fanfiction.

Spadał w nieprzeniknioną otchłań. Jego ciało obmywało wilgotne, piwniczne powietrze. Z jednej strony bał się, że zaraz się roztrzaska, ale z drugiej czuł, że nic mu się nie stanie. Nic nie może się mu stać, bo… Wydawało się to bardzo dziwne, ale chyba już tak kiedyś spadał.

Kiedy wreszcie zakończył swoją podróż poprzez mrok, nawet tego nie zauważył. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że już nie leci, a siedzi na jakiejś zimnej podłodze. Kiedy wstał i zadarł głowę do góry, zauważył, że w suficie nie ma żadnego otworu, przez który mógłby tu wlecieć. Co gorsza, nie widział też w swoim umyśle żadnego pomysłu, jak się stąd wydostać.

W pokoju nie było okien. Jedyne światło, jakie rozświetlało zagracone wnętrze pomieszczenia, dobywało się ze starej lampy naftowej. Chłopak widział podobne tylko raz w życiu – w pokoju swojego pradziadka, kilka ładnych lat temu. Tylko że wtedy lampa wydawała się mu idealnie pasować do całej reszty: starych mebli, wyblakłych malowideł i dawno już niefunkcjonującego radia. Teraz zaś wydawało się zupełnie nie na miejscu wśród sterty tych… tych… No właśnie, czego? Chłopak nie był w stanie rozróżnić przy tym świetle zbyt wielu szczegółów, jednak wydawało mu się, że najwięcej było tu worków z czymś… Z czymś, co przypominało nasiona, tylko jakby takie bardziej… Jego matka zapewne nazwałaby je odżywczymi, jednak jemu skojarzyło się to bardziej z czymś „mięsnym” i bynajmniej nie było to skojarzenie pozytywne. No i były jeszcze garnki. Albo bardziej wielkie kociołki, wykonane z bardzo połyskliwego metalu, przywodzącego na myśl reklamy płynów do mycia naczyń. Z tym, że w reklamach nikt nie trzyma w garnkach czegoś… Chłopak pochylił się nad jednym z nich. Czegoś zepsutego… Przymykając oczy, sięgnął do wnętrza naczynia. Obrzydliwego… Kiedy poczuł w dłoniach coś miękkiego, rozluźnił pięść i podniósł jej zawartość do oczu. Flaki?... Chłopak wzdrygnął się i szybko wypuścił z ręki oślizgłe wnętrzności jakiegoś zwierzęcia. Nie lubił flaków. Jego ojciec zawsze chętnie zamawiał je w swoim ulubionym barze, ale chłopak nigdy ich nawet nie tknął. Tylko że na talerzu pachniały one przynajmniej czymś dobrze przyprawionym i wydawały się być zupełnie… nieszkodliwe. Te zaś wprawdzie pływały w jakimś niby-oleju, ale wcale nie pachniały przyprawami. Bardziej…

Na samą myśl o tym, czym mogłyby one być, odruchowo odsunął się od worków. Nie było mu jednak dane postawić stopy na trwałym podłożu, bo gdy tylko to uczynił, poczuł, że zapada się w coś lepkiego i nieprzyjemnie ciepłego. Nim zdążył się zastanowić, czy woli taplać się w tej dziwnej mazi, czy też trzymać w dłoniach obrzydliwe (flaki) coś, już zanurzył się do reszty w lepkiej brei. Znowu spadał w nieprzeniknioną ciemność.

 

Po chwili, która równie dobrze mogła trwać sekundę jak nieskończoność, znalazł się na bardzo szerokiej leśnej ścieżce. W przeciwieństwie do pomieszczenia, jakie przed chwilą opuścił, było tu zupełnie jasno. Właśnie świtało. 

---

* * *

---

Na końcu ścieżki zaś nadal znajdowała się stara chatka. Nie mając innego wyjścia, chłopak skierował swoje kroki w jej kierunku. Najpierw zapukał w drewniane drzwi trzy razy, jednak kiedy nie doczekał się odpowiedzi, nacisnął na klamkę i wszedł do środka.

 

W pomieszczeniu pełno było magicznych mikstur, dziwnych substancji umieszczonych w małych, glinianych naczyń i oczywiście wielkich, czarnych kotłów. Nad jednym z nich pochylała się starsza kobieta z długimi siwiejącymi włosami. Zapewne wiedźma. Gdy doszedł do środka izby, odwróciła się w jego stronę. Miała długi, spiczasty nos i jeszcze dłuższe, zielonkawe paznokcie, które wyrastały z jej pomarszczonych palców. Jej spojrzenie jednak wydawało się młode i bystre; kiedy wlepiła w niego swoje małe oczy, odniósł wrażenie, jak gdyby potrafiła przefiltrować nimi cały jego umysł.

– Ach, więc jesteś już, dziecko. Myślałam, że nigdy nie poradzisz sobie z tymi wszystkimi… rzeczami – czarownica uśmiechnęła się lekko. Chłopak wiedział już, że to ona stała za tymi wszystkimi okropieństwami, które go spotkały. Teraz, po tym wszystkim, przez co przeszedł, było mu już zupełnie obojętne, co się z nim stanie. Chciał tylko dowiedzieć się, czemu ta wiedźma zrobiła sobie z niego zabawkę.

– Dałem sobie radę. A pa… – chłopak zająknął się – ty musisz mi powiedzieć, czemu to zrobiłaś! – dodał sobie odwagi tupnięciem i założył ręce na piersi.

– Ja? Ale cóż takiego?

– Nie udawaj! To ty nasłałaś na mnie te demony, te czarownice… nawet pewnie sama nią byłaś! – Teraz, kiedy się zdenerwował, już wcale nie wyglądał na przestraszonego ani nieśmiałego.

– Pochopne wnioski wyciągasz, mój drogi. Ale myśl, jak chcesz. Powiem ci tylko jedną rzecz. Dopóki jesteś w moim domu, postaraj się zachować choć trochę kultury, dobrze?

– Ty okropna, stara… – gdy chciał powiedzieć jeszcze kilka obraźliwych słów, poczuł, że jego usta wypełniają się czymś lepkim i zielonym. Bał się, że może się zwyczajnie udusić, kiedy nagle wykrztusił z siebie: – Co ty mi robisz? – i poczuł, że dziwny płyn całkowicie zniknął z jego gardła.

– Nie obrażaj starszej kobiety, to nie będziesz się krztusił. Ot, co. Ja nie planuję ci zrobić nic złego. Po prostu chcę cię nauczyć trochę kultury. – Wiedźma patrzyła na niego przenikliwie. Pod ciężarem jej wzroku chłopak spuścił lekko głowę.

– Tak już lepiej. A więc zakładam, że przybyłeś do mnie z daleka i pragniesz się dowiedzieć, jak i czemu się tu znalazłeś.

Chłopiec kiwnął głową.

– To dobrze. Trochę mnie dziwi, że od razu nie wszedłeś, grzecznie się nie przywitałeś i nie przedstawiłeś. Wtedy pewnie powiedziałabym ci na przykład, kim jestem. Ale trudno. Jak nie umie się zachować, to takie są konsekwencje. A więc dowiesz się tylko, czemu tu jesteś. – Czarownica uśmiechnęła się szeroko, jednak chłopakowi wcale się ten uśmiech nie spodobał. Kryło się w nim bowiem coś… szalonego. Niebezpiecznie szalonego. – Otóż śpisz. A przynajmniej twoje ciało śpi. Twój umysł zaś, czy też dusza, jak chcesz, tak to nazywaj, przywędrowała do mojej krainy…

– A więc to wszystko jest twoje! – chłopak chciał zabrzmieć stanowczo, jednak tylko zapiszczał cieniutko.

– Och, zależy, co rozumiesz przez wszystko. Ten mały domek… Tak, jeśli to uważasz za wszystko, to tak. Poza nim mam naprawdę bardzo niewiele. Ale słuchaj dalej. I nie przerywaj mi, bo już nic ci nie wyjaśnię. – Pogroziła mu długim zielonym paznokciem. – Tak więc jesteś teraz u mnie. Czy ja cię sprowadziłam? Tego się nie dowiesz, bo nadal jesteś niegrzeczny. Powiem ci tylko, że aby stąd uciec, musisz rozwiązać zagadkę.

 

Jestem tu, jestem tam

Dam Raveli z mroku dzban

Śnię co dzień, śnię co noc

Sen mój spływa w ziemi moc

Znasz już mnie, lecz nie jam

Odpowiedzią jestem sam

Czytaj całość

W swoim wystąpieniu twórca Torment: Tides of Numenera omawia różne aspekty nadchodzącej produkcji: Cztery Filary, zarys fabuły, towarzyszy, konflikt między protagonistą i antagonistą czy system Wyzwań. Colin dzieli się też swoją opinią na temat samego medium gier i jego historii. Dzięki uprzejmości organizatorów EGX Rezzed film jest dostępny na naszym kanale YouTube; udostępniamy też naszym czytelnikom tłumaczenie transkryptu (nieznacznie różniące się od napisów i uzupełnione o sekcję Q&A).

Spis treści

01:03 Wstęp
02:19 Narracja w grach
06:00 Początkowy skład
06:45 Pierwsza inspiracja (Numenera; Dziedzictwo, Porzucenie i Tajemnica; Cztery Filary)
17:17 Dramatyzm
18:02 Bohaterowie (Matkina)
20:12 Protagonista
21:42 Antagoniści (Wykwit; Rozpacz)
22:58 Endoskopia żołądka i koral mózgowiec
26:11 Towarzysze (Aligern)
27:37 Inni NPC (Artaglio)
28:31 Ton
30:21 Kickstarter a scenarzyści
31:16 Standardy dialogów
31:56 Dobór słów
33:38 Ocena zespołu
34:07 Iteracja
35:02 Narzędzia
35:46 Podsumowanie
36:49 Sekcja Q&A

Pełny transkrypt