Co by było, gdyby dusza Raveli trafiła do naszego świata, na dodatek za lokum przyjmując sobie najniebezpieczniejsze miejsce na Ziemi – przestrzeń snów? Cóż może zmienić naturę człowieka? W swoim fanowskim opowiadaniu Marek J. szuka odpowiedzi na powyższe pytania. Autor określa je też jako wariację na temat losów Raveli po jej śmierci.
Opowiadanie stanowi część dłuższego fanfiction.
Spadał w nieprzeniknioną otchłań. Jego ciało obmywało wilgotne, piwniczne powietrze. Z jednej strony bał się, że zaraz się roztrzaska, ale z drugiej czuł, że nic mu się nie stanie. Nic nie może się mu stać, bo… Wydawało się to bardzo dziwne, ale chyba już tak kiedyś spadał.
Kiedy wreszcie zakończył swoją podróż poprzez mrok, nawet tego nie zauważył. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że już nie leci, a siedzi na jakiejś zimnej podłodze. Kiedy wstał i zadarł głowę do góry, zauważył, że w suficie nie ma żadnego otworu, przez który mógłby tu wlecieć. Co gorsza, nie widział też w swoim umyśle żadnego pomysłu, jak się stąd wydostać.
W pokoju nie było okien. Jedyne światło, jakie rozświetlało zagracone wnętrze pomieszczenia, dobywało się ze starej lampy naftowej. Chłopak widział podobne tylko raz w życiu – w pokoju swojego pradziadka, kilka ładnych lat temu. Tylko że wtedy lampa wydawała się mu idealnie pasować do całej reszty: starych mebli, wyblakłych malowideł i dawno już niefunkcjonującego radia. Teraz zaś wydawało się zupełnie nie na miejscu wśród sterty tych… tych… No właśnie, czego? Chłopak nie był w stanie rozróżnić przy tym świetle zbyt wielu szczegółów, jednak wydawało mu się, że najwięcej było tu worków z czymś… Z czymś, co przypominało nasiona, tylko jakby takie bardziej… Jego matka zapewne nazwałaby je odżywczymi, jednak jemu skojarzyło się to bardziej z czymś „mięsnym” i bynajmniej nie było to skojarzenie pozytywne. No i były jeszcze garnki. Albo bardziej wielkie kociołki, wykonane z bardzo połyskliwego metalu, przywodzącego na myśl reklamy płynów do mycia naczyń. Z tym, że w reklamach nikt nie trzyma w garnkach czegoś… Chłopak pochylił się nad jednym z nich. Czegoś zepsutego… Przymykając oczy, sięgnął do wnętrza naczynia. Obrzydliwego… Kiedy poczuł w dłoniach coś miękkiego, rozluźnił pięść i podniósł jej zawartość do oczu. Flaki?... Chłopak wzdrygnął się i szybko wypuścił z ręki oślizgłe wnętrzności jakiegoś zwierzęcia. Nie lubił flaków. Jego ojciec zawsze chętnie zamawiał je w swoim ulubionym barze, ale chłopak nigdy ich nawet nie tknął. Tylko że na talerzu pachniały one przynajmniej czymś dobrze przyprawionym i wydawały się być zupełnie… nieszkodliwe. Te zaś wprawdzie pływały w jakimś niby-oleju, ale wcale nie pachniały przyprawami. Bardziej…
Na samą myśl o tym, czym mogłyby one być, odruchowo odsunął się od worków. Nie było mu jednak dane postawić stopy na trwałym podłożu, bo gdy tylko to uczynił, poczuł, że zapada się w coś lepkiego i nieprzyjemnie ciepłego. Nim zdążył się zastanowić, czy woli taplać się w tej dziwnej mazi, czy też trzymać w dłoniach obrzydliwe (flaki) coś, już zanurzył się do reszty w lepkiej brei. Znowu spadał w nieprzeniknioną ciemność.
Po chwili, która równie dobrze mogła trwać sekundę jak nieskończoność, znalazł się na bardzo szerokiej leśnej ścieżce. W przeciwieństwie do pomieszczenia, jakie przed chwilą opuścił, było tu zupełnie jasno. Właśnie świtało.
* * *
Na końcu ścieżki zaś nadal znajdowała się stara chatka. Nie mając innego wyjścia, chłopak skierował swoje kroki w jej kierunku. Najpierw zapukał w drewniane drzwi trzy razy, jednak kiedy nie doczekał się odpowiedzi, nacisnął na klamkę i wszedł do środka.
W pomieszczeniu pełno było magicznych mikstur, dziwnych substancji umieszczonych w małych, glinianych naczyń i oczywiście wielkich, czarnych kotłów. Nad jednym z nich pochylała się starsza kobieta z długimi siwiejącymi włosami. Zapewne wiedźma. Gdy doszedł do środka izby, odwróciła się w jego stronę. Miała długi, spiczasty nos i jeszcze dłuższe, zielonkawe paznokcie, które wyrastały z jej pomarszczonych palców. Jej spojrzenie jednak wydawało się młode i bystre; kiedy wlepiła w niego swoje małe oczy, odniósł wrażenie, jak gdyby potrafiła przefiltrować nimi cały jego umysł.
– Ach, więc jesteś już, dziecko. Myślałam, że nigdy nie poradzisz sobie z tymi wszystkimi… rzeczami – czarownica uśmiechnęła się lekko. Chłopak wiedział już, że to ona stała za tymi wszystkimi okropieństwami, które go spotkały. Teraz, po tym wszystkim, przez co przeszedł, było mu już zupełnie obojętne, co się z nim stanie. Chciał tylko dowiedzieć się, czemu ta wiedźma zrobiła sobie z niego zabawkę.
– Dałem sobie radę. A pa… – chłopak zająknął się – ty musisz mi powiedzieć, czemu to zrobiłaś! – dodał sobie odwagi tupnięciem i założył ręce na piersi.
– Ja? Ale cóż takiego?
– Nie udawaj! To ty nasłałaś na mnie te demony, te czarownice… nawet pewnie sama nią byłaś! – Teraz, kiedy się zdenerwował, już wcale nie wyglądał na przestraszonego ani nieśmiałego.
– Pochopne wnioski wyciągasz, mój drogi. Ale myśl, jak chcesz. Powiem ci tylko jedną rzecz. Dopóki jesteś w moim domu, postaraj się zachować choć trochę kultury, dobrze?
– Ty okropna, stara… – gdy chciał powiedzieć jeszcze kilka obraźliwych słów, poczuł, że jego usta wypełniają się czymś lepkim i zielonym. Bał się, że może się zwyczajnie udusić, kiedy nagle wykrztusił z siebie: – Co ty mi robisz? – i poczuł, że dziwny płyn całkowicie zniknął z jego gardła.
– Nie obrażaj starszej kobiety, to nie będziesz się krztusił. Ot, co. Ja nie planuję ci zrobić nic złego. Po prostu chcę cię nauczyć trochę kultury. – Wiedźma patrzyła na niego przenikliwie. Pod ciężarem jej wzroku chłopak spuścił lekko głowę.
– Tak już lepiej. A więc zakładam, że przybyłeś do mnie z daleka i pragniesz się dowiedzieć, jak i czemu się tu znalazłeś.
Chłopiec kiwnął głową.
– To dobrze. Trochę mnie dziwi, że od razu nie wszedłeś, grzecznie się nie przywitałeś i nie przedstawiłeś. Wtedy pewnie powiedziałabym ci na przykład, kim jestem. Ale trudno. Jak nie umie się zachować, to takie są konsekwencje. A więc dowiesz się tylko, czemu tu jesteś. – Czarownica uśmiechnęła się szeroko, jednak chłopakowi wcale się ten uśmiech nie spodobał. Kryło się w nim bowiem coś… szalonego. Niebezpiecznie szalonego. – Otóż śpisz. A przynajmniej twoje ciało śpi. Twój umysł zaś, czy też dusza, jak chcesz, tak to nazywaj, przywędrowała do mojej krainy…
– A więc to wszystko jest twoje! – chłopak chciał zabrzmieć stanowczo, jednak tylko zapiszczał cieniutko.
– Och, zależy, co rozumiesz przez wszystko. Ten mały domek… Tak, jeśli to uważasz za wszystko, to tak. Poza nim mam naprawdę bardzo niewiele. Ale słuchaj dalej. I nie przerywaj mi, bo już nic ci nie wyjaśnię. – Pogroziła mu długim zielonym paznokciem. – Tak więc jesteś teraz u mnie. Czy ja cię sprowadziłam? Tego się nie dowiesz, bo nadal jesteś niegrzeczny. Powiem ci tylko, że aby stąd uciec, musisz rozwiązać zagadkę.
Jestem tu, jestem tam
Dam Raveli z mroku dzban
Śnię co dzień, śnię co noc
Sen mój spływa w ziemi moc
Znasz już mnie, lecz nie jam
Odpowiedzią jestem sam
